"Po takiej wiedzy, jakie przebaczenie" : konfesyjne narracje Kazuo Ishiguro

W konfesyjnych powieściach Kazuo Ishiguro tematyczną dominantę stanowią procesy autoanalizy wynikające z poczucia winy i współwystępujące z nimi mechanizmy zaprzeczania, względnie wypierania. Te wątki rozwijają się na dwu wzajemnie związanych poziomach: na poziomie mimetycznym oraz w sferze symboliczno-etycznej, ukazanej z perspektywy narratora pierwszoosobowego, który porusza się na płaszczyźnie łączącej teraźniejszość i przeszłość, doświadczenie i pamięć oraz fantazję i rzeczywistość. Punktem wyjścia każdej z sześciu narracji jest konkretna, wyraźnie dookreślona sytuacja, której rezultatem jest ujawnienie ukrytej traumy rzucającej cień na teraźniejszość bohatera, a związanej z poczuciem winy czy zaniechania. Artykuł jest propozycją odczytania kolejnych narracji w kategoriach realizmu psychologicznego i traktowania ich jako różnych literackich wersji procesu wymazywania przeszłości, który z jednej strony polega na ustaleniu stopnia odpowiedzialności wobec siebie i innych, a z drugiej na jednoczesnym uwalnianiu się od wyrzutów sumienia